Nota previa: Dícese de maneira familiar e con desenfado que os xitáns
non queren bos comenzos para os seus fillos; iso é o que debeume pasar a mín con
este fillo, este blog, xa que, querendo escribilo en galego –tal e como xustifico
na introducción da primeira entrada- non teño outra que retificar e en cada
post ofrecer as duas versions, en galego e español, as duas linguas da miña
terra, Galicia,: varios amigos, españois –algunhos tamén galegos- e algún
sudamericán pídenmeo de este xeito; eu, que débome aos amigos que visitan estas
páxinas, fareino encantado. Polo que, co seu permiso, a partíres de xa mesmo,
como fan tamén moitos blogueiros cataláns e vascos, compondréi os meus Post nas
duas linguas, como xa dixen, galegas ambaslasduas..
Vamos allá con el español.
Siempre que medito sobre este tema,
recurrentemente me vienen dos ideas a la cabeza: una, el sumo respeto que
merecen los pueblos sometidos a las dictaduras, su sufrimiento atroz, y otra,
el dicho popular que dice que “no hay mal que cien años dure”.
Y creo que cualquier político
dirigente de "estado" influyente a nivel mundial debe de tener ambas ideas
también presentes, a modo de premisas de sus actuaciones. Porque ahora que ya
estamos, gracias a Dios, en otras mentalidades de la diplomacia internacional,
la dignidad no es sólo lo que tiene que primar en la vida de las gentes de los
pueblos oprimidos, sino también en las actuaciones de los dirigentes
democráticos.
No soy quién de dar lecciones a
nadie, sólo quizás pueda hacer uso de un don que tengo en abundancia, como otra
mucha gente, desde luego, y que es el sentido común. Con este sentido común
como bandera y en base a las pasadas actuaciones internacionales que imponían
sanciones como primera medida a los pueblos gobernados dictatorialmente [si
bien, todo hay que decirlo, de una manera un tanto discriminatoria y, seamos
sinceros, hipócrita.] tengo que decir que son una práctica totalmente inútil: enquistan los dictatoriales regímenes, se arman más y el pueblo sufre enormementre..
Pero de cualquier manera, a los
que nos gusta mirar al frente, siempre al frente, sin volver la vista atrás
para no convertirnos en estatuas de sal y disolvernos con las primeras lluvias,
estamos ya en otro siglo y en otras maneras, ya para nada imperialistas, aunque
con matices.
¿Por qué no se intervino en Uganda
en 1994, cuando el conflicto extremadamente sangriento entre hutus y tutsis? ¿Por
qué se sancionó, no realmente a Fidel Castro que ya sabemos cómo viven y que
hospitales se gastan las élites de su país, si no al pueblo cubano que no tiene
prácticamente ni donde caerse muerto? ¿Por
qué se intervino en Irak, destruyéndose un precioso país, incluida la cuna de
nuestra civilización, Mesopotamia, que fue más que saqueada, al igual que los
principales Museos extremadamente importantes ya irrecuperables para el futuro;
muriendo cientos de miles de iraquíes y miles de soldados en teoría liberadores,
pero invasores con argumentos falaces, como se demostró?¿Por qué se intervino
en Afganistán, primero Rusia y después los aliados, dejando entre todos un País
mucho peor de lo que antes era y totalmente destruido; oiga, que las mujeres son oprimidas por los hombres
–coño, qué pasaba aquí en la edad media- dejémosles evolucionar a su aire cómo se
nos dejó a nosotros? ¿Qué pasó en Vietnam y ahora en Corea del Norte? ¿Las
sanciones a este citado país cuyo pueblo no puede estar más, no ya oprimido, sino
realmente exprimido, tan sólo consigue que el gobierno norcoreano aumente su
arsenal nuclear, estando como está pidiendo gritos negociaciones honrosas: puentes de fina plata? ¿Por
qué se les humilla a los no muy sabios gobernantes norcoreanos poniendo gravemente en peligro la Paz mundial?¿Por qué el 11-S, el 11-M, la
guerra de Irak y la constante ocupación del suelo Palestino al que se le ofende
constantemente no dejándole constituirse en estado propio?, etc., etc., etc. ¿Es esto lo único
que son capaces de ofrecernos nuestros políticos? No se puede actuar con
inteligencia y con sentido común en lugar de usar la estúpida fuerza y la intransigencia que sabe
Dios a quién favorece?
Señores míos yo ya no sé si soy tonto e
iluso, o listo y realista, sólo se cierto que la política internacional a base
de amenazas, provocaciones, guerras, terrorismo es propia del mismísimo diablo o del mal, que tambien nos sirve la palabra,
ya que, de no imperar en todas las partes -sobre todo en las más dominantes, un
sentido común que comporte belleza y
amor en las diplomacias- [como de la que hizo gala el presidente Obama en su
último viaje a Oriente Medio con la que distendió la zona de manera tremenda],
estamos ofendiendo gravemente a Dios. En la Diplomacia
internacional no hay inteligencia, no hay picardía, tan sólo hay amenaza tras
amenaza y escaladas de tensiones sobre escaladas de tensiones.
Si, está súper-demostrado que la
inteligencia emocional en las relaciones internacionales sirven a Dios, al
sentido que quiso dar a su Creación. Hace más por la distensión con el Islam
dejar constancia mundial de la realidad
de sus ciudades, de su cultura, de su verdad, de su belleza que un constante
engaño a la población occidental, demonizando a un pueblo que puede sentir como
sentimos nosotros y que en muchos aspectos de la vida nos dan sopas con onda.
Tradicionalmente, son machistas pero, ya digo, no están
evolucionados. Digamos que son gentes, quizas se podría decir, con mentalidad medieval, pero cargadas de oro ya que la
naturaleza les dotó del maldito petróleo, con la diabólica maldición del
petróleo. Pero ahora, dadas nuestras actuaciones para con ellos, siempre de
suma intransigencia y amenazante violencia, quieren destruirnos, o al menos
eliminar o neutralizar esas opresivas amenazas, ya que quieren que su cultura no
sea destruida. Y así se formó en consecuencia Al Qaeda de las Torres Gemelas y
las brigadas Yihadistas que ponen en jaque a la mismísima Francia: en respuesta
a nuestra pobre sensibilidad para con ellos. ¿Por qué el 11-S, el 11-M, la
guerra de Irak, la constante ocupación del suelo Palestino al que se le ofende
constantemente no dejándole constituirse en estado propio?, etc., etc., etc.
Pónganse en su lugar: que se destruya y saquee
Francia, que se invada, destruya y saquee España, que se denigre nuestra forma
de vida y nuestra cultura; ¿Qué se
intente saquear nuestra principal fuente de riqueza?.... ¿Qué haríamos?
Por qué no probamos hacer Imperios
de Amor; lo de ahora, ya sabemos que es un fracaso: mas tensiones, más
desagradables guerras…Probemos la distensión; verán cómo Alá,Tao o Dios, el mismísimo de amor y belleza de San Juan, o como quieran llamarle, ayuda notablemente a resolver los conflictos actuales. tan sólo es cuestión de que se aunen voluntades de Paz.
Occidente tiene que ser energéticamente
independiente o al menos pagar sanamente por el petróleo que producen y
comerciar satisfactoriamente para todas las partes, al igual que cualquier mercancía. Compartamos entre todo algo
más que el sapientísimo Antiguo Testamento.
Irán, al igual que cualquier país
occidental es soberano y puede armarse como quiera. Si cree que su, ya pasada de moda, bomba
atómica les hará ser más respetados; pues adelante y sin sanciones. De hecho,
sinceramente creo que tienen razón. Sólo que cuando se dispare la primera bomba tendremos que despedirnos todos; por lo que, paranóicos aparte, con bombas o sin bombas, será igual.
He podido visionar varias fenomenales películas iraníes y sorprende la diferencia existente entre el Irán que se muestra en ellas y el Irán que se nos muestra a la engañada población occidental.
He podido visionar varias fenomenales películas iraníes y sorprende la diferencia existente entre el Irán que se muestra en ellas y el Irán que se nos muestra a la engañada población occidental.
¿Dónde está escrito que nuestra verdad es
la verdad absoluta? A quién le interesa esto; pues a una docena hombres ambiciosos de poder y dinero y que no dan nunca la cara en las urnas pero que
dominan absolutamente todo lo nuestro, lo del pueblo, y juegan descaradamente
con nosotros en beneficio priopio; sencillamente comprando voluntades políticas
y mediáticas. Saben que les digo a los políticos con influencia internacional, dirigentes
mundiales: pues que se deshagan de estos poderosos y ambiciosos que se reparten
el mundo. ¿Cómo? pues digo yo que si no les aceptaramos su dinero quedarían "desarmados"; si es cuestión de dossieres, créanme que no hay nada como vivir dignamente y satisfecho con uno mismo
Estos pocos hombres poderosos son los mismo que provocan las crisis económicas y de los que otro día hablaremos.
Estos pocos hombres poderosos son los mismo que provocan las crisis económicas y de los que otro día hablaremos.
Y para qué quieren estos hombres el dinero a expuertas; tenía absoluta razón la abuela del Papa; si de aquí no nos vamos a llevar nada y en realidad para vivir felices no hace falta nada más que un puente para cobijo de la lluvia, un buen pote de lentejas, 12 libros y por supuesto conexión ADSL. Viven por la maldita ambición de poder; juegan con el mundo como nosotros jugamos al parchís.
Yo estoy convencido que muchos políticos internacionales (no pueden dominar) realmente no dominan la política mundial. Son valientes pero da la impresión de que tienen un freno en la boca y que constantemente le están tirando de las riendas para que no galopen..
La verdadera solución no está en
que cambien los gobiernos salvajemente, si no en que sean éstos, los políticos,
los que realmente dominen la política de sus países, apartando del poder a eso
docena de intrusos ocultos, y que a través de ellos, de los políticos, por las urnas sea el soberano pueblo quién
Gobierne.
Porque: ¿A quién interesa que
tengamos una imagen torticera del Islam, etc? Párense a pensarlo, por
favor; detrás de su meditación está la Divina solución que queremos en nuestras vidas.
¿Es cierto o no, que no queremos más de lo mismo? Por tanto, intentemos otras vías. Si la propia España, si quisiera, podría tener armas nucleares, ¿por qué no lo árabes? ¿por nuestro bolsillo?.
Por Dios, seamos sensatos, porque basar la política internacional en demonizar y sancionar para no que no tengan la Bomba Atómica, ya vimos como cundió en Corea del Norte. No cometamos sucesivamente los mismos errores, llevando al mundo a una nueva guerra. Por Dios, apliquen Amorosas y bellas soluciones; distiendan las situaciones.
*********************************************************************
En galego
*********************************************************************
En galego
Sempre que medito sobre iste
tema, recurrentementes veñenme dous ideas á testa: unha, o máximo respecto que
merecen os pobos sometidos ás dictaduras, o seu sofremento atroz, e outra o que
o pobo dí “ nan hai mal que cen anos dure”
E amoso que calquera político
dirixente dun estado con influencia a nivel mundial debe de ter ambalas duas
ideas tamén presentes, como premisas para as suas actuacións. Porque agora que xa estamos, grazas a Deus, noutras
mentalidades da diplomacia internacional, a dignidade non só debe brilar na vida
das xentes dos pobos oprimidos, se non tamén nas actuacións dos dirigentes
democráticos.
Non son quen de dar leciones a
ninguén, só quizais poda facer uso dun don que teño en abundancia, coma moita
outra xente, dende logo, e que é o senso común. Con este senso común coma
bandeira e en base ás pasadas actuacions internacionais que impoñían sancións
cama primeira medida aos pobos gobernados dictatirialmentes, [se ben,todo hai que dicilo, de unha maneira un tanto discriminatoria e, sexamos
sinceiros, hipócrita] teño que dicir que non serven para nada máis que enquistar os rexímenes dictatitoriais, para que se armen máis y para que o pobo sufra.
Mais de calquera maneira, aos que gustamos de
mirar ao fronte, sen mirar atrás para non quedar convertidos en estatuas de sal
e disolvernos coas primeiras chuvias, estamos xa noutro seculo e en outras
maneiras, xa para nada imperialistas, aínda que con matices.
¿Por qué non interviuse en Uganda en 1994, cando o
conflito extremadamente sangrento entre hutus y tutsis? ¿Por qué sancionóuse, no realmente a Fidel Castro que
xa sabemos cómo viven y que hospitales se gastan las élites de su País, si no
al pueblo cubano que no tiene prácticamente ni
donde caerse muerto? ¿Por qué se intervino en Irak, destruyéndose un
precioso país, incluido la cuna de nuestra civilización, Mesopotamia, que foi
máis que saqueada, da mesma maneira cos principais Museos extremadamente importantes e xa
ya irrecuperables para o futuro; morrendo centos de milleiros de iraquíes e milleiros
de soldados en teoría liberadores, pero invasores con argumentos falaces,
como demostróuse despois?¿Por qué interviuse en Afganistán, primeiro Rusia e
despois os aliados, deixando entre todos un País muito pior do que antes era e totalmente derruido?
Oes, que as mulleres son oprimidas por los homes –coño, qué pasaba aquí na
edade media- deixémoslles evolucionar por eles mesmos cómo se nos deixó a nos? ¿Qué pasóu
en Vietnam y ahora en Corea del Norte? ¿As sancions a este país que ten un pobo
que non pode estar mais, non xa oprimido, se non exprimido, tan só conseguen
que e goberno norcoreano aumente o seu arsenal nuclear, estando coma están
pidindo a gritos negociacions honrosas? ¿Por qué se lles humilla aos non moi
sabios gobernantes norcoreanos, poñendo
gravemente en perigo a Paz mundial? ¿É isto o único do que son capaces de
ofrecernos os nosos políticos? No se puede
actuar con inteligencia y con senso común en lugar de usar la estúpida
fuerza, que sabe Dios a quién favorece?
Señores meus: eu xa non séi si son
tonto e iluso, ou listo e realista, só se certo que a política internacional a
base de ameazas, provocaciones, guerras, terrorismo é propia do mismísimo
diablo xa que de non imperar en todalas testas, sobre todo nas mais dominantes,
un sentido común que comporte beleza y
amor nas diplomacias,[como da que fixo gala o presidente Obama no seu derradeiro
viaxe o Oriente Medio que distendiu a zona dunha maneira tremenda],
estamos ofendendo gravementes a Deus. Na Diplomacia internacional no hai intelixencia,
non hai picardía, tan só hai ameaza tras ameaza e escalada de tensión tras
escalada de tensión.
Se, está súper-demostrado que a intelixencia
emocional en las relacions internacionais serven a Deus no senso que quiso dar
a sua Creación. Fai máis pola distensión co Islam deixar
constancia mundial da realide das suas cidades, da sua cultura, da sua verdade,
da sua beleza que un constante engano á población occidental, demonizando o
país, tan human coma os nosos, e que en moitos aspectos da vida dannos soupa
con ondas. Son machistas pero gustalles vivir en paz e queren progresar sin
imposicions. Son xentes con mentalidade medieval pero con moito oro xa que a
naturaza dotounos do maldito petróleo, coa diabólico maldito petróleo.
Agora, dadas as nosas actuacions para con
eles, sempre de suma intransigencia e ameazante violencia, queren destruirnos,
o a lo menos neutralizar ou eliminar ditas opresivas ameazas, xa que queren que
a sua forma de vida e a sua cultura non sexan derruidas. E así formouse en
consecuencia o Al Qaeda do11-S. o 11-M, a guerra de Irak, as brigadas
Yijahidistas que poñen en jaque á mismísima Francia, a constante ocupación do
chan palestian o que se ofende de maneira constante ao non deixarlle constituirse en estado propio,
etc.. etc.
Póñanse no seu lugar: Francia
destruida e saqueada, España, Italia, etc. que a nosa forma de vida sexa
denigrada asín coma a nosa cultura ¿Qué se intente obter pola forza a nosa
principal fonte de riqueza? ¿Qué
faríamos? É un moi saudable ejercicio o poñerse no lugar doutro.
Imos seguir asín eternamente ou ata
que desaparezcamos do mundo nuclearmente. Por qué non probamos co Amor, e
facer Imperios de Amor. O de agora xa sabemos que mais do mesmo…probemos a
distensión, tanto en Oriente Medio coma en Corea do Norte. Tao, Alá, o Deus de
San Xoan que máis da; son a mesma cousa; o mesmo Deus de Amor e Beleza. Dende
logo ata agora o Home deixa moito que desexar.
Occidente ten que ser
enerxeticamentes independente o ao menos o máximo posible, a base doutras
enerxias non dependentes do petróleo; de cualquer xeito negociar sin presións
de forza, coma se fai entre nos, e mercar o petróleo que aínda necesitemos.
Irán,
o igual que calquera pais occidental é soberano y pode armarse como quera. Si
cree que a súa, xa pasada de moda, bomba atómica lle fará ser mais respectado pois adiante e sempre sen sancións
económicas que, coma está sobradamentes demostrado non serven para case que
nada. De feito, sinceiramentes creo que os iranís teñen razón. Puiden visionar varias fenomenais
películas iranís e sorprende a diferencia que hai entre o Irán que se mostra
en elas e o Irán que se nos mostra á enganada población occidental.
Onde está escrito que a nosa verdade
é a verdade absoluta? A quen interesalles isto; poi eu penso que a no mais de
unha docea de homes moi ambiciosos de poder e diñeiro que non dan a cara nas
urnas pero que domeñan absolutamentes todo o noso, o do pobo, e xogan descaradamentes con nos en beneficio propio; sinxelamente, comprando vontades
políticas e mediáticas. Lles digo aos políticos verdadeiros de Estado e con
ampla visión de futuro que se desfagan deles que non acepten o seu diñeiro e,
si hai dossieres, pois que no lles importe; que o futuro dos nosos fillos e vivir
con dignidade propia dun home esta porriba de todo.
Son os mesmos que provocan as crisis
económicas e das que outra xornada comentareimos.
E para qué queren estes homes o
diñeiro a exportas; tiña toda a razón a avoa do Papa.; si de aquí non imos
levarnos nada, tan só a satisfacción de haber tido unha vida digna. En realidede
para vivir felices non fai falla mais
cun ponte para o noso abrigo da chuvia, un bo pote de lentellas, 12 libros e,
por suposto, conexión ADSL
Por ejemplo, eu creo no presidente Obama pero estóu convencido de que él
só non domeña a política estadounidense. É um home moi valentepero dame a impresión coma
si tivera un freo na boca e que tiraran dél para que non galope.
A verdadeira solución non é que cambién
os gobernos salvaxemente, se non que sexan éstes, os políticos, os que en
realidade domeñen a poítica dos seus países,
apartando do poder a eses intrusos ocultos e que, o traveso deles, polas urnas
sexa o pobo soberano quen goberne.
Porque: ¿A quén interesa que teñamos
unha imaxen torticera do Islam, etc.? Párense a pensalo detidamente, por
favor; o traveso da sua meditación esta a Divina solución que queremos en nosas
vidas.
Muy interesante. Pero no estoy seguro de que siempre funcione el apaciguamiento. Me acuerdo de la gestión de Chamberlain con Hitler que no fue exactamente un éxito. A veces hay que ser firmes con lo que creemos malo, o al menos así lo veo yo. Un abrazo de Alejandro Millán Mon.
ResponderEliminarGracias querido amigo Alejandro por tu comentario: No se trata de politicas de apaciguamientos. Se trata de cambiar la forma de hacer política. Yo, sinceramente, creo que la estúpida fuerza contraria a la Diplomacia del sentido común, del amor y de la belleza, debe de descartarse y de hecho así acabará pasando, ya que la disuasión por las bombas atómicas realmente hace efecto. pero yo no quiero más de lo mismo para mis descendientes. Este ritmo frenético de provocaciones, armamentos y maniobras no es bueno, primero porque no sabemos a quién beneficia ¿O si? y sobre todo porque en el mundo se estan gastando una enorme cantidad de recursos con los que la naturaleza nos dotó a todos sin exceción y con los que se están descaradamente enriqueciendo unos pocos mientras la población mundial en su mayor parte sufre horrorosamente. Aparte de la peligrosidad evidente de estas políticas.
EliminarBueno,... creo que lo que pienso lo digo en el post. Tu piensa que la dinamica actual de relaciones entre los países ha fallado. No quiero Hitlers; quiero a Ghandis. Lo de Hitler lo comparo yo mas con la dinámica actual hacia los abortos -como ocasionales monstruosidades de la historia-, ya que estos se realizan de manera profesional -enchufando las trituradoras como quien oye llover- de la misma manera que los alemanes gaseaban a los judíos; yo, de ninguna de las dos realidades puedo explicar cómo fueron y son posibles. ¡Es horroroso! Pero se consiente, incluso legalmente;....Y ahora nos vamos todos a la cama a dormir a pierna suelta.
¿No te das cuenta qué así vamos mal? Qué no puede ser. Que tenemos que cambiar.
Pues con las relaciones Internacionles que comento en el Post, lo mismo; ni nos imaginamos lo que sufren las familias refugiadas de las guerras, o el pueblo cubano o el norcoreano, por ejemplo. y ¿A quién favorecen estos conflictos?, o va a pasar como con las salchicha que todo el mundo las comemos sin querer ni tan siquiera saber de que animales está compuesta y de que partes, además de los aditivos, claro.
Un fuerte abrazo y sinceras gracias Alejandro.