A INDUSTRIA DE ARMAS E A PAZ.

    Refuxiados do Pakistan

               Qué lle facemos, porque qué dubida cabe que case que tódolos conflitos, en xeral lonxe dos países onde de maneira maioritaria están ubicadas as devanditas industrias, están fomentados por éstas. Sexamos sinceiros e realistas: sabemos que moven moitos cartos e dan moito traballo, pero mentres o sistema non absorba estas vantaxes, por unha banda, e non encarrile as humanas ambicións que as moven, pola outra, e dun xeito multilateral tácito, non poderemos falar nin de beleza, nin de amor, nin de paz, nin de dignidades,...nin tan sequera de “gaitas”.

               Os mortos directos ou indirectos, os millóns de desprazados, as cidades e infraestruturas derruídas, a agricultura e demais tecidos produtivos desfeitos.

               Entendo que os exércitos sexan necesarios, dada a seguridade de defensa e a axuda humanitaria que procuran, pero de aí a gastar unha enorme parte dos recursos da humanidade adicándoos a fabricar armamento que mércase  satisfacendo conflitos artificialmente  creados, vai un longo treito.

               Creo que non debo estenderme mais, porque a bos entendedores poucas palabras bastan. Está na  man de Deus chegar  ós corazóns das forzas fácticas da Terra e facelas conscientes de que, coma dicía a avoa do Papa Francisco: o sudario non leva bolsillos. Todos estes homes que toman as decisións no mundo deberían  ter a suficiente sensibilidade coma para non poder durmir polas noites pensando en que os pais das familias desprazadas nos campos de refuxiados sofren coma eles polos seus fillos; só que eles sofren polas notas académicas e os desprazados pola comida, saúde e incluso pola súa vida e futuro; as familias perden absolutamente todo. Aínda que os vexamos pola televisión coma algo lonxanos, son seres que sofren coma nos e na maioría dos casos privámoslles ata da "esperanza".

               Entre tódolos homes de boa vontade poñámoslle fin a esta carreira de armas e encaremos o futuro das vindeiras xeracións a base de beleza e amor para coa Humanidade, creación da vontade de  Deus sen absolutamente ningunha dúbida.

             Os empresarios aos que deberíamos estender alfombras a seu paso, xa que producen riqueza e traballo en todo o mundo, débense dotar dunha ética, cónstame que vixente para eles en moitos casos, nas súas inversións e producir bens de vida e non de morte. Eles son moi intelixentes e emprendedores, ademais de básicos para a Humanidade, e polo tanto deben sentirse amparados por Deus na plasticidade e maleabilidade das súas inversións para facer o ben: “sempre encontrarán boa terra onde sementar e obter boas colleitas”.

                A Cruz Bermella, a Media Lúa Bermella e as ONG fan o seu traballo paliativo moito mais que ben cos medios de que dispoñen. Pero a auténtica e radical solución do problema é a eliminación destas industrias ¿Non si? E así a xente poderá vivir en paz e feliz sempre que poda levar a sua casa un xornal o un anaco de pan no seu caso. Logo, co tempo, cunha paz duradeira e coa axuda de Deus, virá o resto nomeado no anterior post.

                      
    ¡ Sexamos HOMES DE BEN con toda a gravidade que leva iso !

INTRODUCCIÓN.

                       

     Despois de case tres anos de compoñer Posts para os meus dous blogs anteriores, "observacionesyexperiencias.com" e "nasnosaslinguas.blogspot.com.es", nos que fixen as máis das veces pura e persoal "pornografía",  xa que, ó longo de  762   Posts, espín por completo a miña persoalidade e a miña alma e tamén de maneira máis informal nalgún dos comentarios que fago, baixo o alias de PELICHAS, fago iste Blog no que pretendo  facer que "todo" millore.  

                 Xa a partíres de agora, e de maneira moi reflexiva, adicaréime única e exclusivamente a intentar, coa axuda de DEUS, facer humildes apartacións en procuras dunha Humanidade máis perfecta e onde os valores de convivencia legados por Xesucristo -Deus para a miña fe- imperen, sendo Universais o Benestar Social e a PAZ. Onde o soño máis recorrente de tódalas persoas sexa actuar en tódalas facetas das súas vidas cunha  beleza excelsa e espiritual, tanto  cara o interior persoal coma cara o exterior na relación cos demáis homes e coa natureza. Eu penso que, se entre tódolos homes acadamos isto, os restantes desexos de Deus para este milenio virán por engadidura:  dignidade universal na alimentación, dignidade universal na atención sanitaria, dignidade universal da infancia, dignidade universal da educación e achego á cultura, dignidade universal da muller, dignidade universal na vida laboral de cadaquén con apego tamén universal ó traballo, respecto pacífico entre tódalas relixións e á súa evolución e pola lóxica procura de tódalas Igrexas da súa eternidade, xa que todas buscan o mesmo e único Deus, chámemoslle como lle chamemos.

                  Desexo que a nomeada Beleza Divina, xa comentada por San Xoan na súa Primeira Carta (1 Xn 4,12):        
                        
                            "Ninguén viu nunca a Deus.
                        Se nos amamos uns a outros,
                        Deus permanece en nosotros
                        e o Amor de Deus é perfeto en
                        en nosoutros".
        

 

                    AMOR E BELEZA que han de ser os dous excelsos e exclusivos pilares que sirvan de cimentación cara unha nova vida máis harmoniosa da humanidade neste III Milenio d.C. para unha maior gloria do único Deus e da súa Creación.

          Para rematar, direi que coido escribir neste Blog sempre na lingua galega, intentando facelo do mellor xeito que poda, por respecto e amor ao meu pobo, Galicia, e coma símbolo da concordia que ha ser o rumbo dos vencellos entre os pobos, privado coma fun pola Historia do seu uso nos primeiros anos da miña vida. Pido respecto tamén cara a miña condición de ser  español, pertencendo tamén ao Pobo Galego, sen querer renunciar a ningunha das dúas condicións.

Nota : Xa baixo outros anónimos alias non poderéi deixar de comentar as novas de Prensa da actualidade que coide oportunas, xa que penso que é unha maneira moi interesante de comunicar concretísimas e persoais impresións.