domingo, 7 de abril de 2013

TOMANDO POSTURA ACTIVA CONTRA EL ABORTO.



    Dª Letizia: con sumo respeto le pregunto ¿por qué abortan nuestra mujeres, mientras muchos matrimonios españoles van muy lejos a buscar niños para adoptar? Usted será la futura Reina y, aunque ni sé, ni debo saber, cuál es su pensamiento para con estos "nonatos" hipotéticamente futuros españoles que con sufrimiento, según esta científicamente demostrado,  son fría y profesionalmente privados de la vida, le ruego que desde su posición imparta comprensión hacia los que decididamente nos posicionamos en contra de esta práctica, así como hacia las mujeres que lo hayan practicado merecedoras de todos los respetos ya que considero que nadie es quién -sólo el propio Dios-  de prejuzgar actitudes y circunstancias.


TEXTO

          Dado el interés que suscita este sensible tema del ABORTO en la sociedad, me parece justificado repetir este Post con la intención de seguir aportando mi personal punto de vista a la Discusión y de tomar parte activa en el movimiento social que en este sentido se está dando en España.

            Nunca desde estos Post que hace tres años aproximadamente vengo componiendo he reivindicado nada, absolutamente nada; pero he comprendido que no puedo conseguir la felicidad suficiente para en su día morirme tranquilo sin luchar por esta causa tan justa como es el defender el derecho de todos a ver la Luz de Sol.

        
             Sr. Rajoy, Sres. Ministros y Sres. Diputados de la mayoría Parlamentaria que apoya al Gobierno -de hecho no sé si leerán algún día este post- . Yo, como ustedes o con esa intención les voté en su día, soy conservador por naturaleza sobre todo en cuanto al Derecho a la Vida, no tanto en otros aspectos; mi ideario más íntimo no contempla la posibilidad, salvo humanamente dignas excepciones, del aborto legalizado y profesionalizado como lo es ahora mismo en España, donde  se conectan las trituradoras como quién oye llover. La vida es el don más preciado que tenemos y nadie, ni tan siquiera la propia mujer embarazada, -tan sólo Dios o la Madre Naturaleza, como quieran- puede tomar tremenda decisión sobre ella.

       
     Ya es hora, Sr. Rajoy, de que los conservadores españoles nos sacudamos ese "complejo" que desde la lastimosa dictadura  hemos padecido y por motivos que no vienen al caso viene limitando la manera de actuar de nuestros políticos en este sensible tema del aborto. 

         Srs. del Gobierno, les ruego que actúen. La economía no lo es todo es esta vida [No sólo de pan vive el hombre]; la dignidad de luchar por lo que uno cree justo y hacer lo que esté es sus manos para lograrlo, ayuda a cada uno a obtener esa Paz interior que, como dice el Papa en el anterior Post, es tan importante lograr la felicidad en esta vida y morir en su día en Paz.


         Dada mis personales características, lo mejor que puedo hacer ahora es repetir un Post de un ya pasado blog, escrito con toda mi alma absolutamente entregada. 



PUEDO ESCRIBIR LOS VERSOS MÁS TRISTES ESTA NOCHE...





               Hoy estoy especialmente sensible y, como en una ceremonia diaria, al levantarme -temprano- me hice un café y, sin más armas, me senté delante del ordenador. Pensé entonces de repente que me gustaría hablar del aborto y no sé por qué me vino a la cabeza este Poema de Pablo Neruda cantado por Paco Ibañez.

               También es cierto que esta canción me sumió de repente en un maremagnum de sentimientos compendio de toda la existencia sentimental de mi vida, pero nada comparable con la tristeza que tiene que sentir una mujer que aborta; pienso que esta noche también ella escribiría los versos más tristes.

                    Porque, si los amores de la juventud nunca jamás se olvidan , ni en intensidad, ni en autenticidad, de tal manera que en determinadas noches, esas oscuras que todos tenemos, parece que están ahí al alcance de la mano -sólo que al intentar acariciarlos salen volando del alfeizar como un gorrión-, no quiero ni imaginar lo que en noche como ésta siente o debe sentir una madre que haya abortado; estas noche deben ser de tal intenso dolor y tristeza que con nada se pueden comparar. Pensarán estas voluntariamente frustradas madres en que los que iban ser sus hijos -lo más importante, sano espiritualmente y natural en la vida- nunca verán amanecer. Sí, el dolor debe  ser espantoso. 

             Realmente no sé cuál es la solución a este tremenda, digamos casuística social, dados los enormes problemas económicos que sacuden a casi todas las familias. Por otro lado el problema social de la vergüenza, del qué dirán, ya está más que superado. Pero  una mujer joven que da a luz, tiene problemas para estudiar, para encontrar trabajo, etc, y sus padres generalmente hoy en día viven escasos. Quizás la solución pase por crear unas organizacións tuteladas por el Estado que reciban al mismo tiempo donaciones privadas que se encarguen de cuidar a estos niños desde el parto y  buscarles familias adoptivas  que las hay más que de sobra.

             Lo que no es justo, ni humano, ni cristiano es que esta sociedad condene, incluso de manera profesional, a unos inmaduros fetos, que podrían llegar a ser hombres como nosotros, a no ver ya nunca la luz del sol, los amaneceres, las coloridas flores, los primeros amores, y en fin los sentimientos que en noches como ésta, están ahí, al alcance de la mano. Son sentimientos vitales imprescindibles para que después, cuando inicie el bullicio diario, una amplia sonrisa corone nuestro rostro y alcancemos una felicidad que esos no nacidos nunca sentirán.



                NO EXISTE DON MÁS PRECIADO QUE LA VIDA; NINGUNA MUJER, A MI ENTENDER Y SENTIR, TIENE AUTORIDAD NI MORAL, NI NATURAL, PARA TRUNCARLO.

         VISITEN UN ALBERGUE DE DESFAVORECIDOS Y PREGÚNTENLE A ALGUNO DE ELLOS SI CAMBIARÍAN LAS LENTEJAS POR NO HABER NACIDO. YO YA LO HE HECHO: LAS RESPUESTAS SON SORPRENDENTES.





NOTA: Para que queremos infraestructuras carísimas, si este humano problema no lo tenemos todavía resuelto. O ¿Es que el aborto es síntoma de progreso? ¡Qué equivocación tan grande!.


TEXTO EN GALEGO

Dado o interese que suscita este sensible tema do ABORTO na sociedade, paréceme xustificado repetir este Post coa intewnción de seguir achegando o meu persoal punto de vista  á discusión e de tomar parte activa  no movemento social que neste senso se está a dar en España.

Nunca dende estes post que hai tres anos aproximadamente veño compoñendo reivindiquei nada, absolutamente nada; pero comprendín que non podo conseguir a felicidade e/ou a paz interior -morrerme tranquilo- sen loitar por esta causa tan xusta como é defender o dereito de todos a ver a Luz de Sol.

 
Sr. Rajoy, Sr.es. Ministros e Sr.es. Deputados da maioría Parlamentaria que apoia o Goberno -de feito non sei se lerán algún día este post-. Eu, como vostedes ou con esa intención voteilles no seu día, son conservador por natureza; o meu ideario máis íntimo non considera a posibilidade, salvo dignas excepcións, do aborto legalizado e profesionalizar como o é agora mesmo en España, onde se conectan as trituradoras como quen oe chover. A vida é o don máis prezado que temos e ninguén, nin tan sequera a propia futura nai, -tan só Deus ou a Nai Natureza, como queiran- pode tomar tremenda decisión sobre ela.

Xa é hora, Sr. Rajoy, de que os conservadores españois nos sacudamos ese "complexo" que, dende a penosa ditadura de padecemos, por motivos que non veñen ao caso vén limitando o xeito de actuar dos nosos políticos neste sensible tema do aborto.

Sr.es. do Goberno, prégolles que actúen. A economía non o é todo é esta vida; a dignidade de loitar polo un cre xusto e facer o que estea é as súas mans para logralo, axuda a cada un a obter esa Paz interior que, como di o Papa no anterior Post, é tan importante lograr a felicidade nesta vida e morrer no seu día en Paz.

Dada as miñas persoais características, o mellor que podo facer agora é repetir un Post dun xa pasado blog, escrito con toda a miña alma absolutamente entregada.


 PODO ESCRIBIR OS VERSOS MÁiS TRISTES ESTA NOITE...

Hoxe estou especialmente sensible e, como nunha cerimonia diaria, ao erguerme -temperán- fíxenme un café e, sen máis armas, senteime diante do ordenador. Pensei entón de súpeto que me gustaría falar do aborto e non sei por que me veu á cabeza este Poema de Pablo Neruda cantado por Paco Ibañez.

Tamén é certo que esta canción me sumiu de súpeto nun maremagnum de sentimentos compendio de toda a existencia sentimental da miña vida, pero nada comparable coa tristura que ten que sentir unha muller que aborta; penso que esta noite tamén ela escribiría os versos máis tristes.

Porque, se os amores da xuventude nunca xamais se esquecen, nin en intensidade, nin en autenticidade, de tal maneira que en determinadas noites, esas escuras que todos temos, parece que están aí ao alcance da man -só que ao intentar acaricialos saen voando do alfeizar como un pardal-, non quero nin imaxinar o que en noite como esta sente ou debe sentir unha nai que abortase; estas noite deben ser de tal intensa dor e tristura que con nada se pode comparar. Pensarán estas voluntariamente frustradas nais en que os que ían ser os seus fillos -o máis importante, san espiritualmente e natural na vida- nunca verán amañecer. Si, a dor debe ser espantosa.

Realmente non sei cal é a solución a este tremenda, digamos casuística social, dados os enormes problemas económicos que sacoden a case todas as familias. Por outro lado o problema social da vergoña, do que dirán, xa está máis que superado. Pero unha muller nova que dá a luz, ten problemas para estudar, para encontrar traballo, etc, e os seus pais xeralmente hoxe en día viven escasos. Quizais a solución pase por crear unhas organizacións tuteladas polo Estado que reciban ao mesmo tempo doazóns privadas que se encarguen de coidar a estes nenos dende o parto e buscalos familias adoptivas que as hai máis que de sobra.

O que non é xusto, nin humano, nin cristián é que esta sociedade condene, mesmo de xeito profesional, uns inmaturos fetos, que poderían chegar a ser homes como nós, a non ver xa nunca a luz do sol, os amañeceres, as coloridas flores, os primeiros amores, e en fin os sentimentos que en noites como esta, están aí, ao alcance da man. Son sentimentos vitais imprescindibles para que despois, cando inicie o bulicio diario, un amplo sorriso coroe o noso rostro e alcancemos unha felicidade que eses non nacidos nunca sentirán.

NON EXISTE DON MÁIS PREZADO QUE A VIDA; NINGUNHA MULLER, AO MEU ENTENDER E SENTIR, TEN AUTORIDADE NIN MORAL, NIN NATURAL, PARA TRUNCALO.

VISITEN UN ALBERGUE DE DESFAVORECIDOS E PREGÚNTENLLE A ALGÚN DE VOSTEDES SE CAMBIARÍAN AS LENTELLAS POR NON NACER. EU XA O FIXEN: AS RESPOSTAS SON SORPRENDENTES.

NOTA: Para que queremos infraestruturas caras, se este humano problema non o temos aínda resolto. O É que o aborto é síntoma de progreso? Que equivocación tan grande!.










No hay comentarios:

Publicar un comentario